Bianka blogt: Bedankt, papa

Hij leerde mij veters strikken, fietsen en reed me naar judowedstrijden. Ook lazen we samen boeken en keken we naar voetbal op tv. Een papa’s kindje? Misschien was ik dat altijd al. Toen hij mij 10 jaar geleden een van zijn nieren gaf, werd ik het zeker.

17 juni 2009 was de dag van mijn niertransplantatie. Daarna volgden jaren vol van studeren, werken en plezier maken.

Als ik terugdenk aan de eerste dagen na de niertransplantatie denk ik alleen niet gelijk aan vrijheid, blijheid. Enkele dagen na de operatie werd mijn vader 50 jaar. Een mijlpaal. Familie kwam met taart en slingers naar het ziekenhuis. Maar daar troffen ze een verrassing aan, want wij waren niet echt in feeststemming.

Ik had de avond ervoor per ongeluk een bloedverdunner in plaats van een stolmiddel toegediend gekregen. Inmiddels was ik een slapeloze nacht, een lijkwit gezicht en 6 zakken bloed verder. Mijn vader was diezelfde nacht erg misselijk geworden. Hij kreeg een maaghevel, een sonde waarmee maagsappen worden afgevoerd. Wat maar moeilijk ging, omdat hij aan het kokhalzen was. Later die dag mocht het slangetje er weer uit, maar een klein trauma loop je dan toch wel op.

Een nier ontvangen van je naaste is vooral heel erg lief. Het brengt je dichter bij elkaar. Je deelt tenslotte een orgaan. Maar er zitten ook risico’s aan, juist omdat het je dichter tot elkaar brengt. De kunst is niet op elkaars lip te gaan zitten.

Laatst sprak ik iemand die geen nier van zijn partner wil, omdat hij niet het gevoel wil hebben de ander iets verschuldigd te zijn. De relatie is dan niet meer gelijkwaardig. En wat als de transplantatie niet goed verloopt en je partner je mantelzorger wordt? Ook dat zal druk leggen op je relatie.

Met je ouders is dat anders, want die zorgen sowieso al voor je. Toch is de relatie tussen mijn vader en mij na de transplantatie wel wat veranderd. Om eerlijk te zijn, heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Kinderen zien hun vader vaak als een held, voor mij is hij dat gebleven.

Weliswaar hebben wij ook onze irritaties gehad. In het jaar na mijn transplantatie zaten we continu op elkaars lip, omdat ik toen nog thuis woonde. Dankzij de transplantatie kon ik eindelijk op mezelf gaan wonen. Vanaf dat moment kwamen mijn vader en ik juist weer dichter bij elkaar. Over de dingen die me eerder irriteerden, maak ik me nu niet meer druk. En als iemand anders ook maar enige kritiek heeft, dan sta ik klaar om hem met hand en tand te verdedigen.

17 juni 2019. Welke taart zal ik bakken? Liefde gaat tenslotte door de maag.