Column: 'Mam, kappen nou!'
Gepubliceerd op 17 maart 2022
Word je assertief geboren? Of word je mondig door wat je meemaakt? Mij
kwam het in elk geval niet aanwaaien. Vroeger was ik een zeer verlegen meisje. Ik werd heel beschermd opgevoed door mijn ouders en oudere broers en zussen. Ik hoefde niet voor mezelf op te komen. Tot ik een paar flinke hobbels tegenkwam in mijn zorgeloze leventje.
De eerste hobbel ontstond toen de middelbare school dichtbij mijn huis werd gesloten. Plotseling moest ik als 15-jarige een dik half uur fietsen naar een andere locatie: een enorme schoolfabriek waar ik me totaal verloren voelde. Ik liep vast. Er moest een kinderpsycholoog aan te pas komen om me wat steviger te maken.
Op mijn 18e was er een nieuwe hobbel. Ik kreeg een vriendje, en dat werd thuis niet op prijs gesteld. Daarom ging ik snel samenwonen. Tegelijkertijd begon ik aan een nieuwe baan. Opnieuw liep ik met mijn kop tegen de muur. Een maatschappelijk werker hielp me mijn grenzen te (h)erkennen en aangeven. Het vriendje bleek een blijver, we trouwden en ik werd jong moeder van twee zoons en een dochter. De draaglast steeg, maar mijn draagkracht groeide evenredig hard. Ik kon de wereld aan.
Becky, onze jongste, kreeg bij haar geboorte behoorlijk wat fysiek uitdagingen mee, waaronder nierproblemen. Ze lag veelvuldig in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis leerde ik voor ons kind en mezelf opkomen
Als ik ergens met assertief gedrag kon oefenen, was het daar. Natuurlijk alle lof voor het werk en de goede bedoelingen van artsen en verpleegkundigen, maar waar zoveel mensen werken worden nu eenmaal ook fouten gemaakt. Zo leerde ik voor ons kind en mezelf opkomen. Steeds vaker merkte ik dat er naar me geluisterd werd als ik mijn mond open deed, niet alleen in het ziekenhuis, ook in andere situaties. Mijn assertiviteit ging met reuzesprongen vooruit.
Maar zoals mijn Rotterdamse vader altijd zei: overdrijven is ook een vak. Ik schoot faliekant door in dit gedrag. En dat kan heel irritant worden voor je omgeving. Een onbenullige uitspraak van mij op de nieuwe middelbare school van Becky bracht de omslag.
Zij schaamde zich voor me en zei, zoals alleen een puber dat kan: ‘Mam, lose the attitude!’ Vrij vertaald: ‘Mam, kappen nou!’ Dat was de wake up call die ik nodig had. Ik heb er hard aan moeten werken om weer een beetje in te binden. Met de jaren werd ik wijzer. En nu? Dat zul je aan de mensen om me heen moeten vragen…
Marja Poldermans
Nierziekte heeft impact op het hele gezin van Marja Poldermans. Zij heeft twee volwassen zoons en een dochter die Becky heet.
Becky (32) heeft van kinds af aan nierproblemen. Tot tweemaal toe kreeg zij een donornier, de eerste in 1996 van haar vader en de tweede in 2008 van haar jongste broer. Marja is een vaste fotograaf van ons tijdschrift Wisselwerking.
Lees ook de andere columns van Marja: Gezinnig.