Column: Rollercoaster
Gepubliceerd op 08 maart 2021
Februari 2021
En toen was daar eindelijk D-Day, in ons geval ‘Donatie-Dag’. Een week ervoor was het verlossende telefoontje gekomen. Met nadruk werd gezegd, dat onze operaties op het laatste moment nog gecanceld zouden kunnen worden in verband met ziekenhuisopnames vanwege corona. Elke dag volgden we het aantal besmettingen op het nieuws, elke dag meer hoopvol, want het aantal ziekenhuisopnames nam af. Zou het dan eindelijk zover zijn?
John wordt zondag 10 januari 2021 opgenomen, ik blijf nog een nachtje thuis en moet me de dag erna melden. Het voelt bijna als een droom, wat hebben we hier lang naar uitgekeken, we zijn er meer dan klaar voor.
John krijgt in het ziekenhuis een 1-persoonskamer, ik een 4-persoonskamer, verschil moet er zijn hè. De avond voor onze operaties kunnen we elkaar nog even zien, een dubbel gevoel overspoelt ons. Naast het euforische gevoel van het ‘eindelijk zover zijn’, is er ook het gevoel van ‘als het maar goed gaat…'. Met een traan verlaat ik de afdeling nierziekten om met een enigszins verloren gevoel terug te komen op de afdeling urologie. Door de slaapmedicatie gaat de nacht snel voorbij.
De volgende ochtend word ik rond 8 uur naar de operatiekamer gereden. Daar lig ik dan, ik voel me kwetsbaar, maar ook zo klaar ervoor. Binnen een paar seconden werkt de narcose en voor mijn gevoel word ik 5 seconden later al wakker gemaakt: in werkelijkheid is er 4 uur verstreken.
'Een zwarte dag. Is alles dan voor niets geweest?'
Terwijl ik langzaam wakker word, gaat John onder het mes. Na een paar uur op de verkoever word ik naar de afdeling gebracht, waar een bezorgde dochter op mij staat te wachten. Een emotioneel moment. Mijn operatie is goed gegaan, nu die van John nog.
Eerst krijgen we het positieve nieuws dat de nier lijkt aan te slaan. Maar na twee dagen blijken de bloedwaarden niet goed en werkt de donornier niet naar behoren. Ik word ontslagen uit het ziekenhuis en moet John alleen achterlaten, een zwarte dag. Is alles dan voor niks geweest?
'Als een wonder gaat de transplantatienier toch zijn werk doen.'
Als een wonder gaat de transplantatienier 48 uur na het slechte nieuws toch zijn werk doen, de waarden gaan vooruit. Het lijkt onwerkelijk, bijna niet te bevatten: voorzichtig durven we de hoop uit te spreken dat na een moeizame start, John een nieuw leven krijgt met mijn nier.
Het is nu een paar weken later en het gaat nog steeds goed. In mijn volgende column hoop ik u nog meer goed nieuws te kunnen geven.
Marike Burgers doneerde een nier aan haar man John. Ze neemt u mee in dit ‘avontuur’ en haar leven met een zieke partner.
Lees alle columns van Marike: In tegenspoed.