Jicht

Jicht, dat is iets voor oude mensen toch…? Ik zie mezelf de allereerste keer, 4 jaar voor de transplantatie, strompelen door de straat. Een zware jichtaanval, vreselijk pijnlijk. Ik was 48, kreeg jichtmedicijnen naast alle medicijnen om mijn bloeddruk laag te houden en hield het daarmee grotendeels onder controle tot de transplantatie. De pijn was acceptabel en het lopen ging behoorlijk goed.

‘Daarna heb je er geen last meer van,’ zei de dokter. Inderdaad, de eerste 2 maanden na de transplantatie had ik nergens last meer van. Pijnvrij lopen: heerlijk! Zomer, zon, energie, weer naar buiten kunnen, het leven lachte me toe.

Helaas kreeg ik na 2 maanden opeens weer een jichtaanval, en nog een en nog een en nog een… Mijn nieren werkten prima. Daar kon het niet aan liggen. Maar waar lag het dan wel aan?

‘Er zit nog verzuring in de botten van je voet. Over een maandje is het over,’ zei de reumatoloog.

‘Soms duurt het wat langer. Met een half jaar moet het echt over zijn,’ zei hij na een paar maanden.

‘Het kan ook een jaar duren hoor,’ zei het hoofd van de afdeling reumatologie na een half jaar.

Na een jaar was het nog niet over. De aanvallen waren zelfs frequenter en pijnlijker dan voor de operatie. Uiteindelijk besloot de reumatoloog dat ik moest stoppen met de medicijnen. ‘Wacht tot je een aanval hebt en kom dan direct naar het ziekenhuis, dan gaan we er in prikken.’ 

Au! Pijnlijk. Helemaal toen er een assistente op me losgelaten werd, die het prikken kennelijk nog moest leren. Na 2 keer misprikken hield ik het niet meer van de pijn. Dit hielp dus ook niet.

Een knappe jonge assistent-reumatoloog riep me in zijn kamer. (Dat werkte al enigszins pijnstillend). Hij keek peinzend naar mijn voet. ‘We gaan een steunzool proberen,’ zei hij. ‘Steunzolen?’ ‘Ja, ik houd van simpele oplossingen’, lachte hij charmant. ‘Simpel en goedkoop.’

Net een doktersroman, dacht ik, maar het gebeurde allemaal echt. Binnen de kortste keren had een orthopeed m’n voeten opgemeten, onder toeziend oog van de assistent-reumatoloog. En niet veel later bracht hij mij 2 losse steunzolen, waar ik een mooi wit paar Ecco’s omheen kocht.

Raad eens. Sindsdien gaat het goed. Geen jichtaanval meer gehad. Ik helemaal blij, de knappe assistent tevreden. Een simpele, goedkope oplossing. Hij had gelijk. Sindsdien loop ik als een kievit op mijn mooie witte schoenen. Heb ik vele kilometers gemaakt. Heerlijk wandelen, in beweging zijn, uitwaaien op het strand, na jaren op de bank en alle getob met jichtaanvallen.

Eind goed, al goed… Nu die corona nog de wereld uit. Dan kan ik er spontaner en veel vaker op uit.