Rollen omgedraaid
Gepubliceerd op 03 november 2020
In mijn jongere jaren was er wekelijks een programma op tv genaamd: In de hoofdrol. Hierin stond een bekende Nederlander centraal en zijn of haar hele leven werd onder de loep genomen.
De laatste tijd flitst dat programma nog wel eens door mijn hoofd. Bij ons staat John namelijk al een tijdje in de hoofdrol; zijn nieren, zijn ziekte, zijn ritme en het aanpassen aan zijn energielevel. Omdat dit een geleidelijk proces is ervaar ik dit niet als vervelend. Ik doe ook heus nog wel mijn ding en ik hoef ook niet alleen maar rekening te houden met hem.
Nadat John te horen kreeg dat hij transplantabel is en er groen licht werd gegeven voor zijn operatie, had ik ineens de hoofdrol. Met het aanmelden als donor kwam mijn ‘keuring’ aan bod. Het laboratoriumbriefje in de lade en ook de urinebokalen in het toilet zijn voor mij bestemd. De 24-uurs urine en het labonderzoek zeggen dit keer iets over mijn gezondheid, terwijl het tot nu toe steeds over de gezondheid van John ging.
Ineens was er ook dat onzekere gevoel van ‘wat als’. Ook ik kan iets mankeren, waar ik nu nog geen weet van heb. Als ik al een pijntje voel, is er meteen dat stemmetje in mijn hoofd dat smeekt: ‘laat mij niks mankeren, laat mij niks overkomen.’
‘Tot nu toe ging het om John. Maar nu is het tijd voor mijn medische keuring’
Na de eerste positieve uitslagen, in dit geval een goed teken, was daar de dag van de algehele medische keuring. Weer moest ik 24-uurs urine inleveren, dus de dag ervoor ging dat ongemakkelijke gebeuren mee naar het werk. De nacht ervoor sliep ik slecht, het maalde door mijn hoofd. Als ik maar gezond ben… het heeft me meer in zijn greep, dan me lief is.
Voor het betreden van de poli nierziekten, haal ik eerst de groene kaart om te laten zien dat ik coronaklachtenvrij ben. Gelukkig mag John mee. We doen het hele traject samen, dus ook nu.
Tijdens het eerste consult met de nefroloog, wordt het computerscherm gedraaid. Tot nu toe zijn we waarden gewend die achteruitgang aangeven. Mijn waarden zijn gezond en dan komt de belangrijkste uitslag: donatiewaardig. De oh zo belangrijke kruisproef pakt goed uit. We wisten al dat we als stel een goede match zijn, dat we nu ook op medisch gebied echt matchen: hoe mooi is dat?!
Meteen dringt het ook tot me door dat het nu echt afhangt van mijn medische keuring. We matchen weliswaar, maar de scan van mijn nieren, de longfoto’s en de uitslag van 17 buisjes bloed moeten ook kloppen. Ik voel me kwetsbaar tijdens de scan met contrastvloeistof, emotioneel tijdens het gesprek bij de maatschappelijk werker en licht in mijn hoofd aan het eind van de ochtend. Er is 1 gevoel dat overheerst: ik ben zo trots dat ik dit mag en kan doen.
Later volgt het geweldige nieuws dat ik mijn nier mag doneren aan John. Wat een vreugde, opluchting en ontlading.
Marike Burgers wil een nier aan haar man John doneren. Ze neemt u mee in dit ‘avontuur’ en haar leven met een zieke partner.
Lees alle columns van Marike: In tegenspoed.