Halfleeg of halfvol

November 2016

Sommige mensen maken overal een punt van. Het zit ze altijd tegen. Blijven klagen over de regen waar iedereen doorheenmoet, een vergadering waar ze tegenop zien en spreken anderen al tegen nog voordat die iets hebben gezegd. Zo’n negatieve instelling maakt dat ze moeilijk van het moment zelf kunnen genieten en niet open staan voor al het goeds om hen heen.

Mensen met een chronische ziekte hebben vaak alle aanleiding om bij de pakken neer te zitten. Maar juist dan kan het helpen als je open staat voor lichtpuntjes. Hoe doet u dat? Hoe gaat u om met tegenslag? Is uw glas halfvol of halfleeg?

Ook ik had de neiging te focussen op alles wat niet lekker loopt. Waarom de situatie vergemakkelijken als het gecompliceerder kan? Haalde ik een onvoldoende voor een tentamen op school, dan moest ik de volgende keer beter mijn best doen van mijzelf. Gingen mijn nieren achteruit, dan probeerde ik allereerst mijn slechte nieren en de prognose te ontkennen. Eenmaal bij de dokter kon ik niet langer wegduiken voor de realiteit. Stijf van de stress bedacht ik dan hoe ellendig ik alles vond.

Toen ik door de jaren heen mijn situatie beter leerde te accepteren, begon ik anders tegen mijn slechte gezondheid aan te kijken. In plaats van me te richten op mijn energietekort en alles wat ik allemaal niet meer kan, kijk ik nu liever naar wat wel mogelijk is. En ik probeer me niet meer te ergeren aan gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Oké, ik heb sinds mijn niertransplantatie reden om de wereld zonniger in te zien. Maar de pijn van de operatie onderging ik als een tijdelijk ongemak. Het gevoel dat ik overal controle over moet hebben, liet ik los. En dat speelt sindsdien door in mijn hele leven. Want gaat het even wat minder? Het komt wel weer goed. En anders pas ik mij aan een nieuwe situatie aan. Dat is soms moeilijk, maar het helpt om me niet meer te verzetten tegen dingen waar ik toch niets aan kan veranderen. Een positieve levensinstelling sleept mij door moeilijke momenten heen.

Een voorbeeldsituatie: je hoort van de arts dat je binnenkort moet dialyseren. Hoe zou u reageren? Als persoon 1 die in paniek zijn wereld ziet instorten, want al die uren in het ziekenhuis zijn vast vreselijk, al die naalden zijn doodeng en de wachtlijsten te lang en ga zo door.

Of doet u als persoon 2 die zich afvraagt of hij of zij zich door de dialyses beter zal voelen en of die de mogelijkheid bieden het uit te zingen totdat er een donornier beschikbaar komt?

Het is natuurlijk nog maar de vraag of ik ertegen bestand ben als mijn gezondheid weer verslechtert. Of dan de kleine dingen in het leven die me nu gelukkig maken, er nog toe doen. Ik hoop dat ik mijn optimisme dan zal vasthouden. Het leven lacht je nu eenmaal niet altijd toe, maar jij kunt het leven wél toelachen!