Kluiskraak in de apotheek

Mei 2016

Met een koevoet in de hand komt de medewerkster aangelopen. Bij het kluisje heft ze haar arm op en wringt de koevoet tussen de deur. Ze trekt met hoorbaar gekreun. En trekt. Ook al loopt intussen het zweet over haar voorhoofd, ze weigert een mislukking te erkennen. Eindelijk springt het deurtje dan toch open, de kostbare inhoud ligt voor het grijpen. Hebben we te maken met een bankoverval of juwelenroof? Nee, niets van dat al. Beter dan dat: in het kluisje liggen de (anti-afstotings)medicijnen van uw columniste.

Veel nierpatiënten slikken flink wat medicijnen. Medicijnen voor je nier(en), medicijnen voor de bijwerkingen van die medicijnen, en ga zo door. U kent het vast wel. Ik bezoek de apotheek dan ook herhaaldelijk. Gelukkig werken daar erg fijne, prima mensen. Maar af en toe gebeuren er dingen...

De apotheek heeft mijn medicijnen doorgaans niet op voorraad. Dus breng ik de recepten erheen, zodat de bestellingen daar de deur uit kunnen (tip: zo’n bezoek kunt u ook overslaan door de recepten te laten faxen door het ziekenhuis.) Meestal duurt het één tot twee dagen tot mijn medicijnen binnen zijn, soms meer dan een week als ze uit het buitenland moeten komen.

Tegenwoordig krijg ik een sms'je, wanneer de medicijnen voor me klaarliggen en ik ze kan ophalen aan de balie. Daarna ga ik op stap, wacht ter plekke zo'n vijf tot twintig minuten en krijg dan een van tevoren ingepakte tas met mijn medicijnen. Meestal wordt alsnog nagekeken of alles er wel echt inzit. Op die ene keer na dan, toen ik het direct al wel goed vond. Wel vroeg ik me af hoe al mijn medicijnen voor de komende drie maanden in die ene papieren zak pasten. Maar ik besloot daar niet te lang bij stil te staan. Eenmaal thuis kwam ik erachter dat de Prograft ontbrak. Stom van me. Via een telefoontje naar de apotheek bleek dat die pillekes nog helemaal niet waren binnengekomen.

Een paar dagen later ontving ik opnieuw een sms'je en mocht ik weer op pad. In de apotheek stond een extra zak met inhoud klaar, dus mijn bestelling had inderdaad nooit in maar één zak gepast. Ruimtelijk inzicht heb ik duidelijk niet.

Van al dat gereis en dat wachten word je natuurlijk niet blij. Gelukkig biedt de apotheek sinds kort iets nieuws: kluisjes. Nieuwe medicijnen stoppen ze in een kluisje en per sms'je krijg je de code daarvan. Dan kun je snel de apotheek in, de code invoeren en er met je medicijnen vandoor. Dus dat heb ik uitgeprobeerd. En geweten ook.

Want het kluisje ging maar niet open. Op een gegeven moment trok ik alsnog een nummertje en eenmaal aan de beurt legde ik de situatie uit. De medewerkster liep met me mee en probeerde het nog eens op dezelfde manier (hallo?). Daarna haalde ze een elektronische sleutel tevoorschijn, waarmee ze werkelijk alle kluisjes open kreeg, behalve dan de mijne. Ten slotte haalde ze er een andere medewerkster bij die ergens een koevoet wist op te duikelen. Uiteindelijk verstreken maar liefst drie kwartier voor ik mijn medicijnen had. De oorzaak? Het kluisje zat te volgepropt: er lagen teveel medicijnen in.

Voortaan wacht ik dus toch maar liever weer tot ik bij de balie terecht kan.