Nog nooit zo veel gebeld

Februari 2019

Je mist pas iets als je het kwijt bent. Alleen al bij zoiets simpels als uit bed stappen, voel ik me misselijk. Bij alles wat ik doe, komt mijn keel in opstand. Wat verlang ik ernaar me weer vrij te bewegen zonder steeds te moeten kokhalzen. Zou mijn misselijkheid iets te maken kunnen hebben met de kaliumbesparende plaspillen die ik sinds kort slik, omdat mijn kalium te laag was? Ik besluit mijn nefroloog te bellen van wie ik de indruk heb dat zij van vroeg tot laat werkt en er altijd is. Helaas: slechte timing. Ze blijkt net op vakantie.

Ik krijg de dienstdoende arts aan de lijn en vertel over de pillen, maar hij wil eerst een bloedonderzoek afwachten. Een paar dagen later komt daar niets uit. Daarop schrijft de plaatsvervangende arts andere tabletten voor, ook weer plaspillen. Daarnaast vindt hij uitgebreider bloedonderzoek nodig en stuurt hij me naar de huisarts. De nieuwe pillen brengen geen verbetering, ik blijf me misselijk voelen. Het aanvullende bloedonderzoek wijst niets uit. De huisarts zoekt een oplossing in een andere richting en geeft me maagzuurremmers mee.

Al snel besef ik dat ik daarmee het gevolg bestrijd en niet de oorzaak. Ik voel me steeds misselijker. Een week later bel ik opnieuw naar de huisartsenpraktijk. Ik krijg een andere arts aan de lijn, die me weer pillen tegen de misselijkheid geeft. Ook zie ik mijn eigen nefroloog weer en krijg ik een echo. Maar deze geeft evenmin uitsluitsel. Ik word doorverwezen naar een maag-, darm- en leverarts. Zij besluit tot een gastroscopie, maar die kan niet op korte termijn worden ingepland. Ik zal minimaal 3 weken moeten wachten.

Wanhopig schrijf ik een smeekbede aan mijn nefroloog: ’Ik ben inmiddels al 2 maanden aan huis gekluisterd, vechtend om iets binnen te houden. Kan die gastroscopie echt niet sneller?’ Ik moest iets overwinnen om zo voor mezelf op te komen, maar het werkt. Binnen een paar weken heb ik al het onderzoek.

Conclusie: niets. Dus blijft onzeker wat de oorzaak is van mijn aanhoudende misselijkheid. Mijn nefroloog stelt voor helemaal met de kaliumbesparende plaspillen te stoppen. Ik werd misselijk sinds ik dit soort pillen voorgeschreven kreeg, dus mogelijk moeten we toch weer in deze richting een oplossing zoeken.

Ik durf er eerst niet op te hopen, maar de misselijkheid vermindert inderdaad. Na een week is opeens ook het zware gevoel in mijn keel weg. Eindelijk, na 3 maanden kan ik weer lachen. Lag het dus wel aan die pillen en was mijn eerste ingeving toch juist. De volgende keer luister ik dus meer naar mijn intuitie. Als ik dat gelijk had gedaan, was me wellicht een vervelend onderzoek bespaard gebleven. En heel veel telefoontjes.