Wat je geeft, krijg je terug
Augustus 2019
Ik hoor weleens niet zulke leuke verhalen van heel leuke mensen. Vanwege een slechte gezondheid moeten zij vaker dan eens een afspraak met vrienden laten schieten: daarna worden ze helemaal niet meer uitgenodigd. Het gaat om vrienden die niet kunnen dealen met hun gezondheidssituatie en hen laten barsten.
Gelukkig heb ik dit zelf nooit hoeven meemaken. Wel liet ik een tijdlang vriendschappen verwateren, omdat mijn energie al opging aan omgaan met mijn gezondheidsproblemen. Hoog tijd voor het aanhalen van oude banden en het maken van nieuwe vrienden, besloot ik op een dag.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wilde banden aanhalen met de mensen die ik al lang ken, maar niet vaak meer zag. En met leuke mensen afspreken die ik beter wilde leren kennen. Ook vatte ik het plan op meer contacten in mijn directe omgeving te leggen, omdat je zo eerder spontaan wat kunt afspreken. Tot slot hoopte ik wat reunies te kunnen houden met vriendinnen uit mijn schooltijd, die ik daarna uit het oog verloor.
Bevriend zijn betekent niet dat je elkaar iedere week hoeft te spreken.
Deze plannen voerden zichzelf niet uit. Ik moest hier bewust moeite voor doen en aan werken. Tegelijk merkte ik dat het eigenlijk niet veel energie hoeft te kosten om in vriendschappen te investeren. Bevriend zijn betekent niet dat je elkaar iedere week hoeft te spreken. Zeker als mensen verder weg wonen, is live contact niet altijd haalbaar: af en toe een appje of een kaartje tussendoor, kan net zo veel betekenen. Ik vraag dan naar de belangrijke (en onbelangrijke) dingen in het leven. Dat klinkt misschien strategisch, maar zolang je het meent en ook echt interesse in het antwoord hebt, zit je altijd goed. Oprechte belangstelling vindt iedereen toch fijn?
Wat je geeft, krijg je terug. Niet altijd, soms klikt het gewoon niet of pas je minder bij elkaar dan je dacht. Mijn aanpak blijkt te werken. Ik word weer vaker uitgenodigd voor verjaardagen, heb nieuwe vriendinnen gemaakt en maak ook regelmatig een praatje met de buren. De paar reunies die ik al heb gehad, waren heel geslaagd. Zo sprak ik een vriendin die ik 10 jaar niet had gezien, het voelde alsof ik haar gisteren nog had gesproken: dit geeft me zoveel energie!
Ik probeer rustdagen om de (zoals ik het noem) uitjes met mijn vrienden heen te plannen. Toch kan ik niet overal op ingaan. Soms moet ik iets afzeggen, omdat ik de energie niet heb. Maar doe je dat bij echte vrienden, dan nodigen zij je de volgende keer gewoon weer uit.
Bianka Holtermann kreeg een donornier van haar vader. Ze schrijft en blogt over de invloed van nierproblemen op haar dagelijks leven. Bianka's columns verschijnen ook in ons tijdschrift Nier magazine.