PositiviTIJD

April 2020

Het is alsof de tijd stilstaat. Waren we een aantal weken geleden alleen bezig met die oh zo belangrijke fit-verklaringen, worden die resultaten door de coronacrisis tot nader order in de vrieskast gelegd. Alle niertransplantaties zijn uitgesteld.

Doktersbezoeken zijn afgezegd en het komt er nu eigenlijk alleen op neer dat we ons houden aan de maatregelen van het RIVM en ervoor zorgen zo gezond mogelijk te blijven. Dat is voor John als nierpatiënt een absolute must en voor mij als potentiële donor dus ook. Ik werk als leerkracht in  het basisonderwijs en geef nu les vanuit huis, zo goed en zo kwaad als het kan.

Tegelijkertijd zijn we blij dat de situatie voor John nog niet zo nijpend is dat hij snel moet dialyseren. Zowel hij als ik leven mee met medepatiënten die in de situatie zitten dat ze wel (bijna) moeten dialyseren, wachtend op die transplantatie die zo dichtbij was maar nu door corona niet door kan gaan.

Toch wil ik ook graag een positieve draai geven aan deze moeilijke tijd. Mijn schoonzoon zei namelijk iets waar ik door getriggerd werd: ‘Iedereen klaagt altijd maar over het feit dat de tijd zo snel gaat. Laten we nou eens genieten van de tijd die langzamer gaat.’

En daar heeft hij een punt. De tijd gaat natuurlijk niet sneller of langzamer, maar het gevoel van het verstrijken van de tijd is inderdaad anders. We haasten ons niet meer, we hebben toch tijd genoeg. Het boodschappen doen wordt een uitje en daar neem ik de tijd voor. Ik doe de boodschappen in mijn eentje. John blijft thuis.

Onze hond Max is ook blij, want wij laten niet meer even snel de hond uit. Zijn rondje wordt groter en groter. Verder is de maatschappij aan het onthaasten door de vele sociale activiteiten die van de kalender geschrapt worden.

Misschien heb ik wel makkelijk praten. Veel mensen kunnen niet wennen aan deze tijdelijke nieuwe situatie, ze zijn alleen thuis en kunnen geen kant op, vallen in een gat en weten zich geen raad met al die tijd.

Zelf mis ik het knuffelen met mijn kleinkinderen. Gelukkig kunnen we elkaar zien via videobellen. Dan genieten de kleinkinderen van de grapjes die oma maakt met de handpoppen van Sesamstraat.

John en ik genieten van ons huis, van samen een kopje koffie drinken in de ontluikende lentezon, de dagelijkse wandeling van 2 kilometer met Max die daarbij lekker los kan lopen. Wij blijven maar tegen elkaar zeggen hoe mooi we hier toch wonen.

Wij maken er het beste van, van deze periode. Uiteraard kijken wij erg uit naar het eind van deze coronaperiode. Ik hoop dat daarna de tijd ook niet te snel aan ons voorbij gaat. Zorg goed voor elkaar en blijf gezond!