Oefening baart kunst?

Omdat ik vier nachten dialyseren te veel vind, heb ik nu gekozen voor een schema van drie keer ‘s nachts en één keer overdag dialyseren. De dialyses vinden nog steeds plaats in het dialysecentrum. Dat komt doordat het prikken steeds problemen geeft en ik nog niet alleen kan afsluiten.

Trucjes

Afgelopen weken heb ik geoefend met zelfstandig afsluiten: het loskoppelen van de bloedlijnen die de naald verbinden met de dialysemachine. Dit houdt in dat je de avond tevoren alles wat je daarvoor nodig hebt, moet klaarzetten. Je moet echt leren aan alles te denken, want als je later thuis alleen gaat afsluiten is er ook niemand die je alsnog iets kan aangeven. Heel simpel: in het begin vergat ik soms mijn bril op te zetten. Wanneer ik dan aan de kant van de machine op de bedrand zit, kan ik niet meer bij mijn bril. Dus moet ik een lijn losmaken van de naald en op de machine verbinden met een slangetje. Wel handig dat je daarbij alle klemmen dichtzet, anders krijg je een bloedbad. Nu weet ik niet hoe uitgeslapen u bent, vlak na het ontwaken, maar ik ben dan nog niet direct helemaal bij de pinken: als ik net wakker ben, zie ik een klemmetje al snel over het hoofd.

Daarnaast moet je alles met één hand doen. Mijn linkerarm kan ik niet gebruiken, want daar zit de naald in. Dus moet ik nogal wat trucjes doen om het afsluiten tot een goed eind te brengen. Last but not least moet de naald eruit. Ik moet dan een grote pleister, waarmee de naald vastzit, los peuteren en tegelijk voorkomen dat de naald er vanzelf al uitschiet. Dat laatste is lastig te voorkomen: meestal hangt de naald er al half uit en dan moet je nog gaan peuteren aan de pleister…

Tweede prikoptie

Het prikken is een ander probleem. In mijn vorige column gaf ik aan dat we, naast de buttonhole, een tweede prikoptie zouden ontwikkelen. Die tweede optie is dan prikken met een scherpe naald (de naald voor de buttonhole is stomp) en ladderen ofwel bij elke nieuwe prik steeds een paar millimeter opschuiven. Ikzelf en verschillende verpleegkundigen hebben pogingen hiertoe gedaan, maar het wil niet goed lukken met die scherpe naald. Ik moest zelfs een keer om drie uur ’s nachts naar huis omdat de (scherpe) naald wel in het bloedvat zat, maar desondanks voortdurend alarm gaf. Daarop is besloten dat we alleen verder gaan met de buttonhole en dat de optie met de scherpe naald vervalt.

Fitter

Toch gaat er ook iets goed. Ik het begin voelde ik me futloos op de dagen dat ik uit de nachtdialyse kwam. Nu heb ik nog wel eens een off-dag, maar meestal voel ik me goed. Ook omdat ik telkens, direct nadat ik terug ben van een nachtdialyse, thuis even ga slapen. Na zo’n dutje voel ik me goed fit. Dus voorlopig gaan we op deze manier voorwaarts. Het is even doorzetten, maar ik houd vol. Elke vorm van dialyse vraagt nu eenmaal gewenning, dat geldt dus ook voor de overstap van centrumdialyse naar (elke vorm van) thuisdialyse. Ik wil mensen die thuisdialyse overwegen, niet afschrikken: ik wil meegeven dat dit (veel) gewenning vraagt.