Ziek zijn tijdens studie
Oktober 2018
Ik moet mijn boeken ophalen. Of ik mis de wekker. En ren door de gangen omdat ik het lokaal niet kan vinden. Maar trr, dan gaat mijn echte wekker. En ontwakend besef ik dat ik nergens heen hoef. Ik zit namelijk allang niet meer op school.
Waarom heb ik dat soort dromen ieder begin van het schooljaar? Ik weet het niet. Misschien heb ik die periode niet helemaal goed afgesloten. Het zit me soms namelijk nog steeds dwars dat ik mijn opleiding zonder een diploma heb verlaten.
Hoe dat zo is gekomen, kun je teruglezen in Wisselwerking van februari 2015. Hoe het zo hoopvol begon. Een voltijdsopleiding, waar ik in mijn eigen tempo zou kunnen studeren. Vol enthousiasme was ik. Leuke vakken en op stage, wat een kick was dat. Maar het werd minder fijn. Na de lessen had ik geen energie meer over. Dus bleven opdrachten waar ik buiten de lesuren aan moest werken, liggen. Semesters begonnen, terwijl ik nog niet klaar was met de vorige.
Continu moest ik grenzen over en hing ik ziek boven de toiletpot. En uiteindelijk: vervielen mijn studiepunten, wat het gevoel gaf dat het allemaal voor niets was geweest.
Voor mij waren er lessen te leren, die belangrijker zijn dan een diploma
Inmiddels is het 4 jaar later. De keren dat ik sindsdien boven de wc-pot hing, zijn op 1 hand te tellen. Ik heb weinig stress meer. Met de kennis van nu zou ik weliswaar enkele dingen anders hebben gedaan, zoals eerder om hulp vragen. Soms kun je het nu eenmaal niet alleen en dat is helemaal niet erg.
Maar of ik de studie dan wel zou hebben afgerond, betwijfel ik ten zeerste. Achteraf praten is makkelijk. Ik heb gedaan wat ik kon. En als ik nu achteraf iets zou kunnen veranderen, wens ik dat ik de boeken eens had laten liggen om het nachtleven in te duiken.
Ik vind nu dat mijn studiejaren niet voor niets zijn geweest. Ik doe werk waarvoor ik geleerd heb. Ik heb dan niet het papiertje, maar wel de kennis en ervaring. Alleen als ik studenten tegenkom in de trein, gaat het toch knagen.
Maar voor mij waren er andere lessen te leren, die zelfs belangrijker zijn dan een hbo-diploma. Ik zorg nu goed voor mezelf. Dat was niet altijd mijn eerste prioriteit. Zo bestelde ik tijdens de studie nogal eens een pizza omdat ik geen puf meer had om te koken. Ook neem ik tijd voor familie en vrienden en spreek ik vaker dan vroeger met hen af.
Inmiddels ben ik zelfs begonnen met daten, iets wat eerder aan me voorbij ging. Maar dat verhaal is voor een andere dag.
Bianka Holtermann kreeg een donornier van haar vader. Ze schrijft en blogt over de invloed van nierproblemen op haar dagelijks leven. Haar blogs verschijnen ook in ons tijdschrift Nier magazine.