Achtbaan zonder einde
Als je een kind krijgt dat niet gezond is, stap je in een achtbaankarretje dat niet
meer stopt. We gingen uit van het positieve en vertrouwden erop dat artsen ons zouden kunnen helpen. Dat hier jaren overheen zouden gaan en er
tientallen operaties voor nodig zouden zijn, wisten we toen nog niet.
Dagelijks verzorgde ik Becky’s stoma, spoelde sondes door, bracht littekenzalfjes aan en prikte groeihormonen: ik werd verpleegkundige van mijn eigen kind. Had iemand mij dit van tevoren verteld, dan was ik hard weggelopen, maar het verzorgen bleek een gevoel van controle te geven. Ik deed alles wat nodig was voor het welzijn van ons kleine meisje, dat inmiddels is uitgegroeid tot een volwassen dame.
Haar ziek-zijn raakte ons hele gezin. Zo kreeg Becky op 6-jarige leeftijd een nier van haar papa. De nier deed het in eerste instantie fantastisch. Tot bij een onderzoek zowel een ader als een slagader werd geraakt. Dit veroorzaakte bloedlekkage. Reparatie hiervan duurde ruim drie maanden, pas daarna kon Becky naar huis.
Helaas kwam ook papa Henk niet ongeschonden uit zijn operatie. Tijdens de ingreep kwam een zenuw in de knel en raakte zijn hand verlamd. Gelukkig bleken zijn verlammingsverschijnselen van tijdelijke aard, al duurde het een aantal maanden voor Henk weer alles met deze hand kon doen.
Onze zoons hadden het ook niet makkelijk. Zij waren pas 10 en 8 jaar toen Becky geboren werd: vanwege de zorg voor onze dochter moesten we hen veelvuldig bij familie onderbrengen. Daardoor kregen de jongens van ons niet altijd de aandacht die ze nodig hadden. Later hebben we dat kunnen rechtzetten.
‘Ik werd verpleegkundige van mijn eigen kind.
Dat gaf nog enig gevoel van controle’
De nier van Henk kende dus een moeizame start, maar heeft daarna twaalf jaar lang zijn werk prima gedaan. Voor Becky betekende dit dat zij tot haar 17e een redelijk normale jeugd had. Vanaf 2006 verslechterde de werking van de donornier en werd een nieuwe transplantatie voorbereid.
Eind 2008 was het zo ver en kreeg Becky opnieuw een nier, dit keer van haar broer Felix (21). Zo vanzelfsprekend als hij dat vond, zo moeilijk vonden wij als ouders dat. We zetten ons schrap voor wat komen ging, maar binnen een week waren beiden al thuis en ging het prima met hen. Felix gaf een supernier die tot op heden uitstekend functio-neert.
Ons gezin is door alles wat we hebben meegemaakt een hechte eenheid geworden. We zijn er voor elkaar en alles is bespreekbaar. Wij ervaren dit als pure rijkdom. Met onze drie kinderen gaat het goed, ze wonen bij elkaar om de hoek en we zien elkaar regelmatig. Na alle hectiek de controle meer loslaten is weliswaar een heel proces. Tot op de dag van vandaag zorg ik ervoor dat mijn auto voldoende benzine in de tank heeft om het dichtstbijzijnde ziekenhuis te bereiken. Voor als er mogelijk iets mis gaat…
Nierziekte heeft impact op het hele gezin van Marja Poldermans. Zij heeft twee volwassen zoons en een dochter die Becky heet.
Becky (32) heeft van kinds af aan nierproblemen. Tot tweemaal toe kreeg zij een donornier, de eerste in 1996 van haar vader en de tweede in 2008 van haar jongste broer.
Marja is tevens een vaste fotograaf van ons tijdschrift Nier magazine.