Herleef!

Wat een anderhalf jaar! Dus blij was ik zeker toen ik in de lente het Moderna-­vaccin kreeg. Ik voelde me zo opgelucht. Na lange uitzicht­loze maanden eindelijk een mogelijke uitweg. Maar de euforie hield niet erg lang aan. Want helpen de vaccins mij wel?

Om dit te weten te komen, doe ik mee aan de antistoffenstudie van RECOVAC. In mei stuur ik een paar druppels bloed op. De uitslag volgt flink wat later. De RECOVAC­onderzoekers meten namelijk alles heel nauwkeurig en meten het dan nog eens, om geen fouten te maken. Het lange wachten op de uitkomsten werkt op mijn zenuwen.

In augustus worden de eerste uitslagen bekend. Een meerderheid van dialysepatiënten en mensen met nierfalen blijkt voldoende antistoffen te hebben aangemaakt. Bij transplantatiepatiënten ligt dat anders. De meesten reageren onvoldoende of niet op de vaccinatie.​

Mijn uitkomst is 84,84 BAU/ml. Grappig getal. Maar helaas betekent het dat ik onvoldoende antistoffen heb. Toch ben ik blij met de uitslag. Veel is het niet weliswaar, maar ik heb ze wél aangemaakt. Mijn nefroloog denkt er ook zo over. Dan herkent het lichaam het coronavirus, legt zij uit. Daarmee krijg ik meer vertrouwen in mijn lichaam. De kans dat een derde prik gaat helpen, lijkt nu ook hoger.

Van mijn arts krijg ik het advies om weer een beetje te gaan leven. De kans om in het ziekenhuis te komen, is momenteel een stuk kleiner. Ook omdat het merendeel van de bevolking is gevaccineerd. Dus het is belangrijk dat ik er niet geestelijk aan onderdoor ga. Ik was tot nu toe vrij streng in de leer wat zelfisolatie betreft. En dat voelde behoor­lijk eenzaam.

Het advies van mijn nefroloog opvolgen, vind ik erg spannend. De eerste keer dat ik mijn zus binnenlaat en zij naast me komt zitten, schrik ik. Was die bank altijd al zo klein? Het is een begin en het is even wennen: het loslaten van de anderhal­ve meter. Tegelijk is het fijn niet meer met intimi in de buitenlucht te hoeven afspreken. Een volgende stap is een bezoekje aan de biblio­theek. Nerveus ga ik naar binnen. Maar als ik het pand later met een stapel boeken verlaat, voel ik me voldaan.

Het gaat me nog te ver om de trein te nemen of me in een mensen­ massa te mengen. Dat voelt niet veilig. Dus vestig ik mijn hoop op de derde prik. Want leven in plaats van overleven, het is belangrijker dan ik dacht.