En toen was daar eindelijk D-Day, in ons geval ‘Donatie-Dag’. We waren er meer dan klaar voor.
Een tijdje geleden waren we euforisch over het feit dat we definitief een match zijn. Inmiddels is dat overgegaan in een soort gelatenheid.
Tot nu toe ging het om John. Maar nu is het tijd voor mijn medische keuring.
Waarom je de ene dag meer vermoeidheid voelt dan de andere? Geen idee. Het is niet te herleiden uit gebeurtenissen van de vorige dag.
Wekenlang stonden alle lichten op rood, de wereld leek stil te staan. Wat niet stil stond, was de gezondheid van John. Nieren houden geen rekening met ‘nu even niet’, hun achteruitgang gaat gewoon door.
De scholen in het basisonderwijs gingen vorige maand weer open. Mag ik als juf van groep 6/7 zelf kiezen of ik het risico wil nemen om corona te krijgen, met alle gevolgen van dien?
