Wat een anderhalf jaar! Dus blij was ik zeker toen ik in de lente het Moderna-vaccin kreeg. Ik voelde me zo opgelucht. Na lange uitzicht loze maanden eindelijk een mogelijke uitweg. Maar de euforie hield niet erg lang aan. Want helpen de vaccins mij wel?
Ik mis intimiteit. Een knuffel of gewoon een hand op mijn arm. In tijden van crisis hebben we juist de neiging om elkaar op te zoeken, maar bij een pandemie kan dat beter niet face to face.
De grote toekomstvraag: hoe zie ik mijzelf over 5 jaar? Of zelfs over 10 jaar? Ik leef van week tot week, dus zover vooruitdenken vind ik best lastig.
Op een verjaardag praat je met vrienden van vrienden over koetjes en kalfjes. Dan komt de onvermijdelijke vraag: wat doe je? Een lastige vraag als je een groot deel van de week thuiszit.
Ik hoor weleens niet zulke leuke verhalen van heel leuke mensen. Vanwege een slechte gezondheid moeten zij vaker dan eens een afspraak met vrienden laten schieten: daarna worden ze helemaal niet meer uitgenodigd.
Hij leerde mij veters strikken, fietsen en reed me naar judowedstrijden. Een papa’s kindje? Misschien was ik dat altijd al. Toen hij mij 10 jaar geleden een van zijn nieren gaf, werd ik het zeker.
