Bianka

Eerder in mijn columns heb ik over chronische nierpatiënten en lotgenoten geschreven. Politiek correct gezien, is dat eigenlijk fout. Mensen met een chronische nierziekte moet het zijn. Want je bent geen ziekte, je hebt een ziekte.

Afspreken met vrienden en anderen: het geeft mij altijd veel plezier. Of naar een cursus gaan om iets nieuws te leren of inspiratie op te doen.

Ik houd al geruime tijd een huishoudboekje bij, met een overzicht van wat er in komt en er uit gaat: 1 van mijn betere ideeën. Nu ik de balans van 2017 opmaak, trek ik de volgende conclusies: ik zou wel iets minder kunnen uitgeven aan nieuwe kleding...

Vliegende auto’s hebben we (nog) niet. Wél is in de zorg heel wat verbeterd de afgelopen eeuw. Zo stonden eerder in Wisselwerking verhalen over donornieren die al 40 jaar meegaan. Een bijzonder resultaat van verbeterde medische technieken, die transplantaties mogelijk maken.

1977. Toen bestond ik nog niet. De NVN werd in dat jaar opgericht, toen nog bekend als LVD (Landelijke Vereniging van Dialyserenden). Later is die naam veranderd, want niet alle nierpatiënten dialyseren. Na een surfrondje op internet leer ik dat 1977 ook het jaar was waarin Nederland voor het eerst overging op de zomertijd.

Medicijnen zoals Prednison, daar begint het mee. Je houdt vocht vast en krijgt eetlust op de raarste tijden. Maar zonder die pillen maakt mijn nier rare sprongen, dus ik blijf ze slikken. Wel ben ik inmiddels 25 kilo aangekomen en flink klaar met mijn ‘eetprobleem’.