Bianka

Ik zie ze vliegen. Aldoor zie ik pizza’s in mijn blikveld opdoemen. Och, wat heb ik daar zin in. Terwijl ik daar anders bijna nooit trek in heb. Maar sinds ik mezelf een limiet aan lekkernijen opleg, kan ik even nergens anders meer aan denken.

Ik moet mijn boeken ophalen. Of ik mis de wekker. En ren door de gangen omdat ik het lokaal niet kan vinden. Maar trr, dan gaat mijn echte wekker. En ontwakend besef ik dat ik nergens heen hoef. Ik zit namelijk allang niet meer op school.

Ik geef het toe, ik zag er van tevoren een beetje tegenop. Het NVN-Jongerenweekend voor nierpatiënten in Vaals. Ben ik niet al kapot voor ik daar aankom, vroeg ik me af.

Eerder in mijn columns heb ik over chronische nierpatiënten en lotgenoten geschreven. Politiek correct gezien, is dat eigenlijk fout. Mensen met een chronische nierziekte moet het zijn. Want je bent geen ziekte, je hebt een ziekte.

Afspreken met vrienden en anderen: het geeft mij altijd veel plezier. Of naar een cursus gaan om iets nieuws te leren of inspiratie op te doen.

Ik houd al geruime tijd een huishoudboekje bij, met een overzicht van wat er in komt en er uit gaat: 1 van mijn betere ideeën. Nu ik de balans van 2017 opmaak, trek ik de volgende conclusies: ik zou wel iets minder kunnen uitgeven aan nieuwe kleding...