Bianka

Veel mensen met nierproblemen zullen het volgende herkennen. Soms lukt het niet om van de bank af te komen. Ik heb dan niets onder de leden, maar toch voel ik mij lusteloos. De energie is gewoon even op. Wat doe je op zo’n dag?

Je mist pas iets als je het kwijt bent. Alleen al bij zoiets simpels als uit bed stappen, voel ik me misselijk. Bij alles wat ik doe, komt mijn keel in opstand. Wat verlang ik ernaar me weer vrij te bewegen...

Ik zie ze vliegen. Aldoor zie ik pizza’s in mijn blikveld opdoemen. Och, wat heb ik daar zin in. Terwijl ik daar anders bijna nooit trek in heb. Maar sinds ik mezelf een limiet aan lekkernijen opleg, kan ik even nergens anders meer aan denken.

Ik moet mijn boeken ophalen. Of ik mis de wekker. En ren door de gangen omdat ik het lokaal niet kan vinden. Maar trr, dan gaat mijn echte wekker. En ontwakend besef ik dat ik nergens heen hoef. Ik zit namelijk allang niet meer op school.

Ik geef het toe, ik zag er van tevoren een beetje tegenop. Het NVN-Jongerenweekend voor nierpatiënten in Vaals. Ben ik niet al kapot voor ik daar aankom, vroeg ik me af.

Eerder in mijn columns heb ik over chronische nierpatiënten en lotgenoten geschreven. Politiek correct gezien, is dat eigenlijk fout. Mensen met een chronische nierziekte moet het zijn. Want je bent geen ziekte, je hebt een ziekte.