‘Ze zette zelfs de medicijnen met een glas water voor me klaar’

Marike schreef in openhartige columns in dit blad over gebeurtenissen rond haar nierdonatie aan haar man John. Best heftig wat ze zoal prijs gaf over hoe haar band met John zich ontwikkelde. Wat vond hij van die columns? En hoe gaat het nu met John en Marike én hun relatie?

Het eerste wat opvalt bij de interview afspraak met John is het vrolijke geblaf van twee labradoodles. John blijkt zeer bereid een inkijkje te geven in zijn leven achter de columns: ‘Marike liet mij altijd haar columns lezen voordat zij in Wisselwerking werden gepubliceerd.

Wat ze schreef, leverde geen verrassingen op. Bovendien mag de waarheid gezegd worden.’ De column met daarboven de kop ‘Van Mantelzorger naar partner’ maakte op John de meeste indruk. Marike beschrijft daarin hoeveel moeite het haar kost om na de transplantatie het mantelzorgen los te laten.

‘Wat kost me dat een moeite. Zeker in de eerste weken, waarin ik zelf nog in de eerste fase van mijn herstel zit, houd ik nog steeds vast aan het uitoefenen van controle: neemt John zijn medicijnen wel op tijd, drinkt hij wel genoeg? Nog voordat hij kan uitspreken dat hij iets zou willen drinken, sta ik al in de houding om dat voor hem in te schenken.’

Ook wanneer Marike voldoende hersteld is van de operatie en weer aan het werk gaat, blijft ze John controleren. ‘Ze wilde weten of ik (de door haar klaargezette) medicijnen wel had ingenomen, genoeg had bewogen en of ik wel of niet lopend boodschappen was gaan doen.

Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik goed voor mezelf kan zorgen en zelf het huishouden kan doen. Uiteraard wel op mijn eigen manier! Achteraf gezien was dat een belangrijk omslagmoment.’

Andere persoonlijkheid?

Niet alles is dus hosanna na de transplantatie. Marike schreef in één van haar columns:

‘Wat vooral opvalt is dat de bijwerkingen van de medicatie min of meer een andere persoonlijkheid van hem maken. Zijn emoties zijn vlakker en hij toont amper meer genegenheid. De liefde is er nog wel maar het lukt hem niet goed om het te tonen.’

’Zelf had ik niet in de gaten dat ik Marike bij thuiskomst geen knuffel meer gaf en lauw reageerde op haar verhalen’, zegt John. ‘Het is goed dat zij mij dat vertelde.

Het is belangrijk dat je blijft praten met elkaar. Krop het niet op. Denk niet die ander is ziek, dat kan ik niet bespreken. Ik ben lichamelijk ziek maar geestelijk niet.

Erover praten, geeft je de mogelijkheid samen te bekijken wat je eraan kunt doen. Gelukkig is mijn gedrag weer bijgetrokken. Ik ben geen ander persoon geworden. Naar mijn idee had ik in die eerste tijd na mijn transplantatie veel last van de bijwerkingen van de medicijnen.’

We zijn er klaar mee!

Een jaar na de transplantaties gaan de controles over van het transplantatieziekenhuis naar een ziekenhuis vlak bij de woonplaats van Marike en John. Een belangrijk moment voor beiden. ‘We besloten om het gewone leven weer op te pakken en een streep te zetten onder de voorgaande periode.’

‘Nu ben ik zover dat ik John niet langer als patiënt zie, als een zieke man die mijn hulp nodig heeft. Ik zie weer een gezonde, energieke man, die stevig in zijn schoenen staat, die vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaat.

Dus kan ik afzwaaien als mantelzorger en de donor van John. Ik ben gewoon weer Marike, zijn vrouw.’ John: ‘Het is ons gelukt het gewone leven weer op te pakken. Ik ben voor zo’n 85% de oude. Inmiddels hebben we volop genoten van een vakantie met ons camperbusje in Frankrijk.’

Heb je de columns van Marike gemist of wil je ze
terug lezen? 

Tekst: Rieteke Hut / Foto: Sander Koning