Lastig, zo’n zieke werknemer

Juni 2018

Enkele van mijn organen zijn aangetast door een auto-immuunziekte. Nu, ruim 15 jaar later, kan ik me niet 1 dag herinneren dat ik opstond en me fit en vol energie voelde.

Bij sollicitaties kon ik mezelf meestal wel binnenlullen. Mezelf voldoende waarmaken, dat lukte niet. Je valt na een tijdje ploeteren en vechten tegen de bierkaai vanzelf om en wordt te licht bevonden: ’U kunt vertrekken!’, al dan niet met een oprotpremie.

Ik zit niet met een dwarslaesie in een rolstoel, ik kan opstaan en doe dat ook. Ik weiger op te bank te gaan zitten en wachten tot het leven voorbij is.

De leiding van het bedrijf waar ik werkte toen mijn eerste gezondheidsproblemen werden ontdekt, was enorm begriploos tijdens mijn rouwproces. Ik voelde rouw, ik was tenslotte mijn gezondheid en onbezorgdheid verloren.

De directeur-eigenaar voelde mijn ziek-zijn min of meer rechtstreeks in zijn eigen portemonnee. Lastig, zo’n kwakkeltje… en duur! Mijn direct leidinggevende vond dat ik mijn ziekte maar gewoon moest accepteren, net zoals mijn menstruatie iedere maand.

De financial controller, tevens hoofd personeelszaken, vond het ronduit dom dat ik me ging inlezen in het hoe en wat van mijn ziekte, auto-immuunziekten in het algemeen, en dat ik me zorgen maakte over mijn toekomst, over wat ik er misschien allemaal nog bij ging krijgen aan auto-immuunkwalen. Het maakte me verdrietig, maar ik realiseerde me: op een keer ga jij voor de bijl, of je partner, of je moeder, of een andere geliefde. Ooit wordt 1 van jouw dierbaren ziek, en dan zul je mij begrijpen.

Uiteraard gun je niemand welke vorm van ziek zijn dan ook, maar helaas doet het leven soms dat soort dingen met je. Al voor ik nog datzelfde jaar ontslagen werd omdat er ‘helaas geen werk meer voor me was’, bleek zijn zoon van 13 diabetes te hebben. Dezelfde financial controller, nog steeds hoofd personeelszaken, zat naast me in de pauze toen hij tegen iemand anders vertelde: ‘Ik heb me eens ingelezen over de ziekte van mijn zoon, maar wat je daar allemaal bij kan krijgen, zeg…’ Al veel eerder dan ik dacht, kreeg ik gelijk.

Mijn gezondheid is momenteel gelukkig rustig, stabiel. Het verloop van mijn aandoening is langzaam progressief, het niet meer hoeven werken heeft rust gegeven, het doet me goed. Wel maak ik me zorgen over mijn sociale zekerheid.Net zoals zovelen ben ik kostwinner met een koophuis. De hyp moet op tijd betaald worden, en eten moeten dochterlief en ik ook iedere dag. Het eigen risico voor de zorgverzekering mocht ik doorgaans al in februari of maart aftikken. Gelukkig mag het tegenwoordig in 10 gelijke termijnen… dat voel je toch minder hard.

Werk en onzichtbaar ziek-zijn, best een ongelukkige combi. Ik realiseer me wel: als zelfs mijn partner en kind niet snappen hoe ik me voel, waarom verwacht ik dat van mijn werkgever dan wel?