De dag van mijn niertransplantatie

April 2017

Ik kan mij mijn niertransplantatie nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de enige operatie is die ik tot nu toe heb gehad, maar ook omdat het een ommekeer in mijn leven is geweest.

Mijn vader zou mij een nier gaan geven. Allebei worden we de dag voor de operatie opgenomen. Nog een laatste bloedtest en de chirurg komt ook nog even langs. Hij vertelt dat bij mijn vader de rechternier eruit gaat en bij mij aan de linkerkant wordt geplaatst. Hadden we dat per ongeluk omgekeerd gedacht! Niet dat het veel uitmaakt, maar het veroorzaakt enige verwarring. De nacht voor de operatie slaap ik ook niet erg goed. Ik ben zenuwachtig. Daar verandert de luxe van een kamer voor mij alleen niets aan.

Dat privilege van een eenpersoonskamer heeft mijn vader trouwens niet.

Mijn vader onder het mes

Dan breekt de dag aan. Die ochtend nemen de artsen al vroeg mijn vader mee. Mijn moeder en zussen zijn nog maar net op tijd op de afdeling om afscheid te nemen. Nog een omhelzing en daar gaat hij. Ik moet flink slikken. Zonder donor geen nier om in mij te stoppen, maar het steekt wel dat mijn vader als 1e onder het mes moet. Ik ben degene die ziek is. En nu ligt mijn gezonde vader op de operatietafel. Voor mij! Dat is een moeilijk moment.

Moeilijk is ook het wachten dat volgt. Met mijn familie verblijf ik uren op de kamer waar ik die nacht geslapen heb. Maar wat duurt zoiets lang als je gespannen bent. 1 keer piep ik zelfs een verpleegster op om te vragen of ze me niet zijn vergeten. Dat blijkt gelukkig niet het geval.

Aan iets leuks denken

Eindelijk krijg ik mijn (lelijke) gele operatiehemd aan en word ik met het bed weggereden naar de anesthesioloog. Eindhalte: de operatiekamer. Vlak voor de narcose wordt mij opgedragen aan iets leuks te denken. Om de 1 of andere reden zie ik een stel bruine beren voor me die in een rivier vissen vangen. Ik heb niets met beren of vissen. Het is een scène uit een natuurdocumentaire die ik eerder die week op tv zag. Dan sluit ik mijn ogen.

Nierjubileum

Na de operatie word ik misselijk wakker. Er zijn een hoop mensen om mij heen. Een arts duwt op mijn verse wond om een echo te maken. Ik ben er niet echt bij en voel het niet zo. Er lijkt een lichte zwelling te zijn bij de vastgemaakte ader. Maar om het zeker te weten, word ik opnieuw onder narcose gebracht en opengemaakt. Alles blijkt met mij in orde, maar hoe is het met… Als ik opnieuw bij kennis ben, hoor ik dat het met mijn vader ook goed gaat.

En dat is inmiddels bijna 8 jaar geleden. Op naar een koperen, zilveren en hopelijk zelfs gouden nierjubileum.