Parkeerperikelen
Februari 2018
Al sinds 2002 ben ik de ‘trotse’ eigenares van de status ‘chronisch ziek’. Een paar van mijn organen zijn aangetast door een auto-immuunziekte. Nu, ruim 15 jaar later, kan ik me niet 1 dag herinneren dat ik opstond en me fit en vol energie voelde. Ik heb geen bochel, loop niet kreupel, er is niets maar dan ook niets aan me te zien. Een zegen, maar ook een valkuil.
In die 15 jaar ziek zijn, heb ik mijn acceptatieladdertje beklommen. Het is niet leuk om als dertiger of veertiger ’s middags plat te moeten, omdat je anders het einde van de dag niet haalt, maar je weet ook dat je na een uur of anderhalf uur rust weer verder kunt.
En hoewel ik per nacht 10 uur slaap en middagdutjes doe, omdat mijn hoofd anders in de draaimolen zit, blaak ik schijnbaar aan de buitenkant van gezondheid. Zowel mijn partner als mijn puberkind vinden het lastig er rekening mee te houden. Wat ze niet zien, is er in hun ogen blijkbaar niet. Wat nog schrijnender is… zij kennen mij beiden niet vanuit mijn gezonde(re) tijd.
'Geen rolstoel, rollator of krukken... Maar waarom zou ik iets moeten bewijzen?'
Het overige deel van de wereld houdt er nog minder rekening mee. Parkeer je je autootje met bijbehorende kaart op een gehandicaptenparkeerplaats, dan word je raar aangekeken wanneer je uitstapt met een leuk jurkje aan, een hakje eronder en vervolgens heupwiegend wegloopt. Je ziet ze denken…: ‘Ze ziet er niet erg gehandicapt uit.’ Toen ik op een keer ergens de laatste gehandicaptenparkeerplaats confisqueerde, stopte er zelfs een auto met een man die blijkbaar ook een gehandicaptenparkeerkaart (GPK) had: ’Zeg, hebt u wel een GPK?’ Ja, die heb ik. En NEE, ik ga mijn auto niet verzetten.
Dan was er ook nog de man die naast mijn auto ging staan, toen ik die zojuist op een gehandicaptenparkeerplaats had geparkeerd. Demonstratief keek hij van het bord mijn auto in, en weer naar het bord ‘Invaliden Parkeerplaats’ en weer in mijn auto. Hij zag geen rolstoel, rollator of krukken. Mijn binnenste borrelde… Nadat ik zijn afkeurende blik een keer of 3 van het bord naar mijn auto had zien gaan, hield ik demonstratief mijn GPK voor het raam en de man droop af, niet wetende waar te kijken. Ik had ‘gewonnen’.
Maar eigenlijk ben ik gek, knettergek… dat ik mezelf ga verantwoorden richting mijn bemoeizuchtige, valide medemens. Hoe gaat u/ga jij hiermee om?
Onzichtbaar ziek
Als je arm in het gips zit, is het voor andere mensen heel duidelijk wat er mis is met je. Bij nierschade is dat voor familie, vrienden, collega’s en anderen niet altijd helder en zichtbaar. Dat kan vervelend zijn, maar soms ook handig.
Onzichtbaar ziek verschiijnt ook in ons tijdschrift Nier magazine. De schrijfster wil anoniem blijven. Haar naam en adres zijn bij de redactie bekend