Pelgrimtocht naar Santiago de Compostela

In 2017 las ik, Floranke, een oproep van de NVN: nierpatiënten kregen de kans mee te wandelen met een meerdaagse tocht naar Santiago de Compostela.

Dat leek me wel wat. In datzelfde jaar vierde ik namelijk een bijzonder jubileum: 10 jaar met mijn donornier. Dit was een mooie gelegenheid voor mij om een nieuwe uitdaging aan te gaan.

Wat kun je verwachten van ’een pelgrimstocht’ naar Santiago de Compostela? Ik had geen idee. Je hoort en leest er van alles over: wandelen van stad naar stad, niet weten waar je slaapt en of er nog plek is, overnachten in stapelbedden en op grote slaapzalen met minimale nachtrust tot gevolg en leven vanuit je
rugzak. En dat allemaal met een groep onbekende mensen.

Samen met zes andere nierpatiënten ging ik de uitdaging aan. We begonnen aan een deel van de Portugese route: de Camino Portuqués.

Met veel plezier en trots kijk ik op deze mooie ervaring terug. De prachtige natuur, het gevoel dat je hoofd leeg is en je alleen maar hoeft te wandelen en het minimale nodig hebt om te genieten en te leven. De vrijheid, de wind, de zon, de volle rugzak op mijn rug en aan het eind van de dag vermoeide voeten, maar bovenal een voldaan gevoel.

Ik was bovendien blij met mijn FiveFingers schoenen, een nieuw soort schoenen die eruit zien als een handschoen voor je voeten. Mijn FiveFingers lopen veel lichter dan de gangbare berg- en wandelschoenen. En je voeten en spieren worden er sterker van.

De ontmoetingen met mede-camino’s en mijn camino-familie, de groep waarmee ik liep, maakten het avontuur compleet. Met mijn camino-familie sliep ik samen, we stonden samen op, deelden wat we onderweg meemaakten en iedere dag aten we samen. Zo krijg je een hechte band.

Daarbij stelde Harry (Red.: de tocht vond plaats onder begeleiding van NVN-medewerker Harry Weezeman, hij is inmiddels met pensioen), ‘onze reisleider’, ons elke ochtend een vraag over het leven, onze doelen en onszelf.

’s Avonds bespraken we onze antwoorden met elkaar, zo leerde je jezelf en de anderen steeds beter kennen. En ja, ook krakende stapelbedden, grote slaapzalen met snurkende mensen en korte nachten hoorden bij deze bijzondere tocht. En niet te vergeten het niet altijd lekkere eten, zoals slappe patat en zoute salade.

Gelukkig was dit goed weg te spoelen met een lekkere witte wijn. Al met al een avontuur om nooit te vergeten.