Relatietransplantatie

Er is zoveel te vertellen en tegelijk wil ik niet belanden in een chaos van details. Wat je na een donatie/transplantatie te wachten staat, daar kun je nooit helemaal op worden voorbereid. Want de gevolgen zijn voor iedereen anders.

Zo houden de gevolgen voor onze relatie mij bezig: een toch wel gevoelig onderwerp. Wanneer je als partner een nier doneert aan je geliefde, is dat geen heldendaad, ik zie mijn donatie als een daad van liefde; ik wil niet dat deze man nog langer onder gezondheidsproblemen lijdt. Met hem wil ik oud worden, we willen zo graag samen dat kunnen doen, wat jaren niet kon.

Helaas werd de ballon van 'alles komt goed na de transplantatie' bij ons lek geprikt. Na het aanslaan van de nier blijkt niet alles meteen hosanna. Uiteraard voelen we dagelijks grote dankbaarheid, omdat de nier 'het doet'. En zijn we blij dat we niet te maken hebben met een nier die niet aanslaat of niet wordt geaccepteerd door de nieuwe eigenaar.

Mogelijk ben ik te ongeduldig over het herstel van John: na jaren van lichamelijke achteruitgang verloopt het lichamelijk herstel bij hem tergend langzaam. Zijn spiermassa was gewoon weg en het opbouwen daarvan verloopt moeizaam. Maar wat vooral opvalt, is dat de bijwerkingen van de medicatie een min of meer andere persoonlijkheid van hem maken. Zijn emoties zijn vlakker en hij toont amper meer genegenheid. Wanneer we dit ter sprake brengen bij de nefroloog is het antwoord: 'Ja meneer, er zijn zelfs mensen die depressief worden van de medicatie'.

Ik mis de spontane knuffel, er is praktisch geen lichamelijk contact. Maar ik heb inmiddels redelijk geaccepteerd dat dit nu Johns gemoedstoestand is. Hijzelf vindt dit eigenlijk nog wel het ergst: zijn liefde voor mij is er nog steeds, maar het lukt niet goed om dit te tonen.

Onze relatie is sterk en kan dit hebben. Een sterke relatie is sowieso nodig om dit proces samen goed te kunnen doorstaan. En er is zicht op verbetering: nu de hoeveelheid medicatie langzaam wordt afgebouwd, zal John vast mentaal weer de oude worden. Het gaat goedkomen, ik kan niet wachten. Zelf ben ik inmiddels volledig hersteld en mijn werk als leerkracht bouw ik weer langzaam op. Thuiskomen bij John is nog altijd het mooiste deel van de dag.