Coronavrees
Eerst leek de impact van corona alleen in China en Italië heel groot. In de aanloop naar steeds meer coronabesmettingen, ook in Nederland, vertel ik een kennis dat ik voorlopig binnen blijf en geen contact wil hebben met mensen die mij zouden kunnen besmetten. ‘Complot denken’, roept ze vol overtuiging, ‘het is gewoon een griepje!’
Voor jou misschien wel, denk ik, maar voor mij zou het wel eens mijn dood kunnen zijn, of op zijn minst een zeer nare tijd aan de beademing op een IC.
De kennis lacht me uit, ook andere mensen om mij heen vinden dat ik enigszins overdrijf: zij hebben zelf geen chronische ziekte.
Ondertussen sla ik voor weken eten in en ga ik, na enig twijfelen, toch nog naar een belangrijke zakelijke afspraak, op de dag dat minister Rutte bekend maakt dat we geen handen meer mogen schudden, gezelschappen boven de 100 personen verboden zijn en iedereen die hoest, snottert of whatever moet thuisblijven.
Een paar uur later wil de dame met wie ik heb afgesproken, mij enthousiast de hand schudden. Ik weiger beleefd, meld haar dat ik wat kwetsbaar ben, zonder uit te leggen dat ik dagelijks mijn immuunsysteem platleg als nierpatiënt. ‘Ik heb niet zoveel met dat corona gedoe,’ zegt ze lachend.
Wanneer we gaan zitten probeer ik zo onopvallend mogelijk 1½ meter afstand te houden en nog iets verder naar achteren te schuiven, zodra ze breeduit in een papieren zakdoekje begint te snotteren. Ik tracht een interessant gesprek te voeren, voor mij hangt hier zakelijk veel van af, tegelijkertijd maak ik mij zorgen om al dat gesnotter. Het liefst zou ik op willen staan, willen weglopen…
Deze dame zou zomaar mijn dood kunnen worden, terwijl zij zelf wellicht na een paar grieperige dagen weer fit rond loopt. Veel mensen denken dat alleen stokoude oude, zwakke mensen vatbaar zijn, realiseren zich niet dat dit ook voor jonge(re) mensen met een zwak immuunsysteem geldt.
‘Mijn zoon staat voor de deur. Moet ik hem buiten laten staan om mijzelf te beschermen?’
Later nog een groot dilemma als mijn zoon, wonend in Amsterdam, met een druk sociaal leven, onverwacht voor mijn deur staat. Hem binnenlaten? Terwijl hij mij kan besmetten? (natuurlijk, het is je kind!) of hem buiten laten staan om jezelf te beschermen. Moeilijk, moeilijk.
Ik heb hem binnengelaten (natuurlijk), heb geprobeerd steeds 2 meter afstand te houden. Gelukkig realiseerde hij zich daardoor, dat zijn moeder kwetsbaar is. We spreken ook af dat we het feestje dat we voor zijn verjaardag wilden vieren, uitstellen. Jammer enerzijds, maar anderzijds voel ik me opgelucht.
Inmiddels dringt tot steeds meer mensen door hoe ernstig de situatie is.
Ik vraag me af hoe u de coronacrisis ervaart. Gaat u nog wel de straat op? Ik hoop in ieder geval dat de uitbraak snel onder controle zal zijn.
Mirjam is moeder van een zoon van 25, ondernemer, schrijver, illustrator en uitgever van de LAPPA-kinderboeken. Ze is energiek, een positief denker en houdt van wandelen, kunst, eten in restaurants en erop uit gaan. Mirjam kreeg 2 jaar geleden een nier van een goede vriend.
Mirjam colomns verschijnen ook in ons tijdschrift Nier magazine.